Zwijgend keken we naar het wonder daar onder ons. Het was fris maar met wat lagen kleding en een dikke jas toch verrassend aangenaam. Niemand sprak een woord en toch voelden wij ons verbonden. Allemaal ontsnapten we even van thuis, van de drukte en de ratrace daar beneden. De houten deur van de berghut piepte zacht op de achtergrond terwijl camera’s tevoorschijn komen.

 

Een dag eerder trapten de kilometers maar wat makkelijk onder mij weg. De trail was goed gevormd en slingerde weldadig via de vallei de hoogte in. Met regelmaat groette ik andere wandelaars, allemaal met een eigen doel. De één met een stevige zelfgemaakte houten tak en de ander met een kersverse uitrusting van de Decathlon. Veel verschil maakte het niet. Waar de ene voldoening haalt uit snelheid, ziet de ander meer door zijn trage pace.

 

Na enkele uren bereikte ik rond het middaguur een kleine maar daarom niet minder gezellige berghut. De uitzichten vanaf het omheinde terras waren werkelijk magnifiek te noemen. Ik zat al redelijk op hoogte en liet mij de versgebakken eieren met spek goed smaken. Links van mij doemde puntige rotspartijen op vanuit een bijna gifgroene weide, terwijl onder mij de laatste toeristen rechtsomkeert maakten.

 

Het is precies op dat punt dat ik er van begin te genieten. Komen op plekken waar de normale sterveling niet komt maakt schijnbaar iets los in een mens, zo ook in mij. Met een goede bodem in mijn maag slinger ik mijn backpack weer op mijn rug, op naar de bergkam. Van bergweiden gaat de trail langzaam over in meer rotsachtig terrein, goed op de voetplaatsing letten dus. En hoewel ik een satelliettelefoon bij mij heb wil je hier liever niet in de problemen raken.

 

Doorgangen op bergweiden zijn altijd een verrassing. Wat voor moois ligt er aan de andere kant? Hoeveel tientallen kilometers aan schoonheid ontvouwt zich straks voor mijn ogen? Het is op dat punt dat ik besluit nooit meer iets op te zoeken. Eén van mijn travelmotto’s is geboren: geen verwachtingen, geen teleurstellingen. Het bleek later mijn beste travel tip te worden, reizen was nooit meer hetzelfde. Opeens is alles een cadeau en word ik keer op keer totaal verrast in plaats van dat google of Instagram al een onrealistisch en rare verwachting heeft gegeven.

 

De frisse bergwind slaat op mijn bezwete rug. Snel even een jack aan, een snack eten en de drone eruit. In detail volgt de drone mijn route, altijd handig zo’n kleine verkenner. Ik besluit er niet veel kilometers meer aan vast te plakken en herken een wat vlakker punt via de gestreamde beelden van mijn drone.

 

Uren later staat mijn tent eenzaam en alleen dicht bij een waanzinnige afgrond. Aan de overkant doemen de Zwitserse Alpenreuzen op en herken ik zelfs de Oeschinensee. Een niet te beschrijven gevoel maakt zich van mij meester. Alsof er een soort oerkracht in mij loskomt. Wat voel ik mij machtig en nietig ineen.

De dag daarop verloopt niet veel anders. Bij het frisse ochtendgloren breek ik mijn kamp op en duik ik via oneindige switchbacks de afgrond in, gevolgd door een lange, lange klim. Op naar de berghut, mijn maag knort!

 

Hooggelegen aan de rand van een klein gletsjermeer ligt de hut. Verliefd ben ik op die hutten. De sfeer op zo’n unieke plek verveelt nooit en geeft altijd dat ultieme “weg van society’ gevoel. De rest van de middag spendeer ik al lezend met een warme bak soep geserveerd door de huttenwaard, terwijl er meer en meer wandelaars hijgend en puffend binnendruppelen. Het is een lange klim naar de top en geleden op 1700 meter hoogte is het toch wat frisjes.

 

Telefoon bereik is er niet en het is even zoals vroeger. Iedereen praat met iedereen, hoewel niemand elkaar kent. Gezamenlijk aan lange eettafels eten we de opgediende maaltijd. De zon werpt zijn laatste stralen als de houten deur piepend opent. “Inversion” roept er iemand! Binnen een mum van tijd staat iedereen buiten en zoekt een plekje op de rotsachtige ondergrond. Gepraat wordt er niet meer, het is ook niet nodig! De natuur spreekt!

 

Een dikke laag wolken spreidt zich uit als een zee, slechts onderbroken door puntachtige pieken van de omringende bergen. In een laatste poging te imponeren verspreidt de zon een oranjerode gloed die het geheel in een sprookjesachtig licht zet, net voordat hij wegzakt achter de witte wolkenzee. Geïmponeerd druppelt iedereen weer naar zijn plaats daarbinnen, weldra wordt het donker en verstommen de laatste gesprekken.